Lehen uneak – Sabeletik Mundura

Oinarrizkoa da erditze ostean berehala haurtxoa amaren gainean kokatzea eta azala azalarekin ahalik eta denbora gehien egon daitezen honakoak gertatzeko:

INPRONTA:

Haurtxoak bere begiekin amarenak bilatzen ditu, era honetan elkar behatu eta “maitemintzen” dira. Atxikimendua sortzen laguntzen du. Haurrak, erditze lasaia izan duen kasuetan, lasai jaiotzen dira eta zenbait minutuz amari begira egon daitezke. Erditze instrumentalizatu edo zesarea kasuetan aldiz, amarekin egoteak lasaitzen eta ondo egoten lagunduko dio.

– EDOSKITZEAREN EZARTZEA:

Haurtxoa ikusmen eta usaimenaren bidez gidatzen da eta herrestan bera bakarrik amaren bularrera iristen da eta edoskitzea hasten da. Haur jaioberriak, osasuntsu badago, ez du inolako laguntzarik behar amaren bularrera igo eta titia hartzeko.

Ikus hemen haurra bularrera doan uneko bideoa.

Erditze osteko lehen uneak intimoak izan behar dira.

Familiarekin une hortan dauden profesionalek errespetuz jokatu eta ahalik eta gutxien esku hartu behar dute.

ZERGATIK EZ DA HAURRA AMARENGANDIK URRUNDU BEHAR?

Ama eta haur jaio berriari gerta dakieken onena banatu ez ditzatela da.

Amarengandik banatzen diren haur osasuntsuek gelditu gabe egiten dute negar berarekin elkartzea lortu asmoz. Desesperazio protesta deitzen zaio eta negar egiteari soilik negar egiteko indarrik ez dutenean uzten diote.

HAURRARENTZAT:

– Estresa haztea.
– Gorputzeko berotasuna galtzea.
– Amarena ez diren bakteriekin kutsatzeko arriskua eta infekzioetara esposizioa.

AMARENTZAT

Erditzeostean Traumaosteko Estres Sindromea jasateko arriskua areagotzen du.Emakume batzuek, banatzearen ostean ez dute haurra beretzat onartzen, ez dute berezko hartzeko gogorik, zaintzekorik edo elikatzekorik. Aldiz, berehalako kontaktuak amatasun sena agertzea hobetzen du. Ama gai da haurrak bidaltzen dizkion seinaleak identifikatu eta bere beharrak asetzeko.

Norbere haurrarekin egoteko nahia ez da kapritxoa, ezta sentimenduzko gaia ere, eskubidea da eta osasuna babesteko bidea.

ZER DA EZ BANATZEA?

Berehalako azala azalarekin motako kontaktua etengabeki ahalbidetzea. (Amak ezin badu, aitarekin edo beste norbaitekin).

Zilbor hestea ez moztea plazentatik odol guztia haurrak jaso bitartean (odol hori donaziorako edo norberak gordetzea erabaki ez bada).

Amagandiko edoskitzea erraztea bizitzako lehen unetik.

Zesarea edo erditze instrumentalizatua izatea ez dira nahikoa arrazoi ama eta haurra banatzeko. Ama edo haurraren osasun egoerak elkarrekin egotea banaturik egotea baina okerragoa dela adierazten duten kasuetan soilik da justifikagarria banatzea.

Nils Bergman neonatologoaren hitzetan haurra eta ama ez dira banatu behar lehen 1000 minutuetan.

GURASO.EUS-en idatziriko sarrera da hurrengoa.

Bizi osoan zehar izango den garapena eta osasuna baldintzatzen da. Nils Bergman jaiotzaren inguruko neurozientzian adituak kontaktua eta lehen orduen inguruan haurrak behar duenaz, eta izan dezaken ondorioz ikerketak egiten eta informazioaren dibulgazioan lan handia egiten du.

Zer gertatzen da lehen 1000 minutuetan?
Jaio osteko lehen uneetan, garai kritikoa deritzonean, 1000 minutuetan, baita haur goiztiarretan ere, ama eta haurra urruntzeak estres toxikoa sortzen du, bizi osoko osasunean eta bizitzaren iraupen osoan eragingo duten aldaketa hormonal, metaboliko eta kognitiboak eragiten dituelarik. Eta hortaz, lehen 1000 minutuek, bizi osoan eragingo dute.

Amaren bularraldea haurraren HABITATA da Bergmanen hitzetan, haurrak behar duen guztia biltzen duen toki segurua da: tenperatura erregulazioa bermatzen duena -amaren bularraldea gai da, haurraren tenperaturaren arabera bi gradu igo edo bat eta erdi jaisteko-, kontaktu fisiko jarraia, elikagaia, babesa… Eta jaiotzean behar duen eta espero duen ingurune bakarra da. Haurrak jaiotzean hori jasotzen ez badu, bere DNA ere alda daiteke.

Lehen mila minutuetan, amarekin azala-azalarekin egoten den haurrak, adimen emozionalaren eta sozialaren zirkuitu neuronalak elkarlotzea gertatzen da, amigdala (garun emozionala) garun sozialarekin konektatzea ahalbidetzen da. Zirkuitu hori, oxitozinaren zirkuitu bezala ezagutzen da, hau da, atxikimendu segurua eta ongizatea bermatzen duen zirkuitu gisa.

Elkarlotze hori ematen ez bada, aurkakoa garatzen da, kortisolarena, estresa eta antsietatea sortzen duenarena, eta umetokiz kanpoko egokitzea, horren bidez egiten da, hau da, bizitoki gogor batera egokitzen da, beldurra, antsietatea, estresa… egunerokotasunean dituen ingurunetzat identifikatuko du mundua.

Jaio berria, umetokiz kanpoko lehen bi orduetan, seguru edo segurtasunik gabeko egoera batetara egokituko da, bere garunean oxitozina edo kortisola egongo da.
Bergmanek haur guztiek azala azalarekin egon beharko luketela defendatzen du, bai osasuntsu jaiotakoak zein gaixo edo goiztiar direnak ere. Azala azalarekin egonda -arroparik gabe helduaren bularraldea eta haurra soilik pixoihalarekin-, haurrak behar duen guztia jasoko du eta gaixo edo goiztiarren indartzea hobea eta azkarragoa izango da.

Bestetik, amaren errekuperazio fisikoa ere asko hobetuko da, oxitozina jariatuko baitu berak ere, kontaktu fisikoaren bidez, haurra usaintzearekin, lehen begiraden bidez… Inpronta ere emango da. Haurra eta amaren arteko lehen begiradak, jaio eta berehala emango denak, haurra eta amaren artean “maitemintze” bat sortuko du, eta horrek, euren arteko harremanaren oinarria atxikimendu segurua izatea erraztuko du.

Azala azalarekin egotea ez da metodo bat, toki bat besterik ez. Haurrak espero duen lekua ematea, amaren bularraldea, azala azalarekin egotea. Eta soilik behar denean, behar den teknika erabiltzea, baina haurrak behar duen leku horretan, ez beste inon.

Bergman doktoreak kanguro zaintza terminoa gehiago ez erabiltzearen aldeko aldarriari garrantzia berezia eman dio azken egunetan Gasteizen zein Madrilen burutu dituen formakuntzetan. Bere iritziz, eta ni ere guztiz ados nago, kutsatu egin den terminoa baita. Batetik, kanguro “metodoa” aipatzen den aldiro, medikutza edo teknika kutsua ematen baitzaio, berezkoa dugun, biologikoa den senari. Bestetik, kanguro “zaintza” erabiltzean, sarri, gaizki egiten baita, arropa tarteko eta denbora tarte motzez. Azala azalarekin, “Skin to Skin” aldarriaren aldeko bidea eraiki behar dela aipatzen du, hartara, ez baita nahasterik sortuko.

Azala da pertsonon organurik handiena, biltzen eta babesten gaituena. Azala azalarekin egotea da jaio berriek DNA-an programaturik daukaten behar biologikoa. Merkea, eraginkorra, atsegina.
Bergman doktorearen hitzetan, jaio berri batek behar duen guztia, azala azalarekin egotea bermatuko dion heldu bat -hobe ama bada- eta biak bilduko dituen oihal bat da, hobe zurruna eta ez elastikoa. Beste guztia, ez da bere bizitzarako behar garrantzitsua. Ez litzake askoz errazagoa guztiontzat?

Akaso, helduok ez gaitu ondo sentiarazten besarkada batek? Azala azalarekin egoteak? Jendarte hobea izango genuke, oxitozinak gidatua balitz. Hartu duzu zuk gaur zure oxitozina dosia? Jaso duzu besarkada estu-estu bat?
Gomendio batekin amaituko dut, hartu bideo hau ikusteko tartea:

Plazera izan da Jill eta Nils Bergmanekin neurozientziak emandako azken ikerketen emaitzen inguruan ikastea. Etorkizuna gaur baita.

Hemen topatuko duzun informazioa orokorra da eta ez du ordezkatzen osasun zerbitzuetatik zure egoerarekiko jasorikoa. Zalantzarik baduzu, egizu kontsulta dagokion profesionalarekin.